Dąmbski Jan Chrzciciel z Lubrańca, h. Godziemba (1731–1812), gen. inspektor wojsk kor., syn Kazimierza i Jadwigi z Dąmbskich, marszałkówny nadw. kor., oddany został z bratem Ludwikiem do szkoły kadeckiej w Lunewilu na dwór St. Leszczyńskiego. Wróciwszy do kraju (1749), dostał się przez stosunki rodzinne z Radziwiłłami do wojska litewskiego w randze chorążego, po czym szybko awansował na kapitana, a po przeniesieniu do wojska kor. na pułkownika (1757). Na paru sejmach figurował (1761 w partii saskiej, 1764 na elekcji Poniatowskiego), ale nie działał. W karierze wojskowej doszedł w r. 1769 do rangi gen.-majora, w r. 1779 do gen.-inspektora kawalerii. W senacie siadywał kolejno na krzesłach podrzędnych jako kasztelan konarski-kujawski, potem kowalski (1783), wreszcie od 20 XI 1784 inowrocławski. Bywał sędzią komisyjnym w Pyzdrach 1768 r., później sędzią sejmowym (l. 1785 i 1788). Po pierwszym rozbiorze zmuszony do optowania między Polską a Prusami, jako właściciel przeciętych kordonem włości odmawiał królowi pruskiemu przysięgi homagialnej, niezgodnej z jego obowiązkiem senatora polskiego. Order św. Stanisława otrzymał w r. 1779, orła białego w r. 1785. Na Sejmie Czteroletnim wydatnej roli nie odegrał, może przez poczucie antagonizmu wobec Prus; za to do konfederacji reakcyjnej na Kujawach w r. 1792 przystąpił bez trudu. Śmierć w Krakowie 5 IV 1812 oszczędziła mu widoku spustoszenia, jakie tam wyrządzili wkrótce maszerujący na Moskwę Wirtemberczycy Napoleona. Żonaty 4 razy, jedną z córek wydał za Antoniego Biesiekierskiego kasztelana kowalskiego.
Boniecki; Boyé, La cour polonaise de Luneville, Paris 1926; Vol. Leg. VII. Materiały dostarczone przez rodzinę, głównie z Arch. Państwowego w Warszawie.
Władysław Konopczyński